alledaagse schoonheid

(scroll down for English)

Zoals dat soms gaat bleef het even stil. Ik zocht er niks achter. Na een poos kwam de vraag of we konden skypen, hij wilde me wat vertellen. Hij was ziek geweest. Ernstig ziek.

‘Godverdegodver, waarom heb je me dat niet laten weten dan? Shit! Misschien had ik wat voor je kunnen doen? Er voor je kunnen zijn?’ ‘Oh alstjeblieft niet’, zei hij beslist, ‘hou alstjeblieft op. Nóg weer iemand er bij die me voortdurend vraagt hoe het met me gaat. Slecht Jet, het gaat slecht! Of hoe ik me voel. Kut! Ik voel me zó kut! Of; kan ik iets voor je doen? Niks! Niemand kan iets voor me doen!’

Al die niets dan goedbedoelde vragen hadden een onoverkomelijke hoeveelheid onbeantwoordde berichten veroorzaakt en hij had nog niet de energie om er één te beantwoorden, laat staan die hele focking berg. Hij werd er -zo mogelijk- nóg ongelukkiger van.

Maar… Maar wat als ik beloof dat ik niks zal vragen, echt niet. Laat me je de zon sturen, als is het maar één straal. Een suf bloemetje, zodat je weet dat het in elk geval érgens lente lijkt. Je hoeft niet te reageren, echt niet. Gun me het gevoel dat ik er een beetje voor je kan zijn.

En nu…

Ik ben zó verloren… Je hebt zo veel voor mij betekend. En dat terwijl onnozele ik dacht dat ik het voor jou deed.

Quotidian beauty

As sometimes happened he went silent for a while, I didn’t think much of it. Only after a few months he asked if we could talk, he needed to tell me something. He had been ill. Seriously ill.

‘But, fucking hell, why dindn’t you tell me? Why? Maybe I could have done something, be there for you?’ ‘Oh God no’, he said. ‘Yet another one asking me ‘how are you?’ (BAD! it’s going bad!) ‘How do you feel?’ (Crap, I feel like crap) ‘Can I do something for you?’ (No! No one can do anything!)’

All these well-meant questions had added up to an insurmountable pile of unanswered messages for which he didn’t have the energy to answer, not even one. He felt guilty and even more miserable then he already did over every single one of them. And he wasn’t feeling to jolly already.

But… but… what if I promise I won’t ask. I won’t. Not once. I will send you the sun, even if it is just one ray. A flower, so you know it looks like spring at least somewhere. You don’t have to do anything, don’t react. Just let me have the feeling I can be there for you.

And now…

Who would have thought that i’d feel so lost, not having to look for something beautiful any more to send you each day. I’m sure you knew. That you, receiving these fotos, were doing me a favour, when in fact i actually thought i was doing you one.