Communion

(scroll down for English)

Iedereen kijkt er al jaren naar uit: het feest der feesten, gekleed als een Kleine Kapitein of Mini-bruid met kado’s overladen worden… Maar dan heb jij ongelovige ouders, wat een pech.

Tot je door een vriendinnetje tóch uitgenodigd wordt op haar feest, een onvoorstelbare eer. Je aller-allermooiste jurk komt uit de kast, een panty.

Ook Sil oogt als een heuse bruid, alleen dan diapositief; ze is geheel in het zwart, op de zilveren vredestekens in haar oren na. Prachtig is ze en zó blij.

Moeders wat minder. Moeders heeft geen mooie jurk, laat staan zo’n betoverende glimlach. Hoort ze bij het feest te blijven? Is het onbeleefd als ze weer gaat?

Moeders ben ik en ik besluit me toch voor de gelegenheid te kleden, je weet nooit hoe het loopt. Driftig een lap op een broek; gaten kunnen natuurlijk niet naar een feest. Mooi bloesje aan, haren in de knot, een gek – maar heel net – tasje; de dames zijn er klaar voor.

We rijden erheen met onze ouwe bus, langzaam, want volgens mij zijn we te vroeg, Hollanders dat we blijven. Sil is stil en kijkt gespannen voor zich uit. Er staan al veel auto’s, gelukkig.
Net als ik de bus op een achteraf veldje heb gemanouvreerd, arriveert Gods jonge bruid. Ze is wonderschoon. Ook moeder is een plaatje.
Ik voel de verse lap op mijn bil gloeien… en weet dat ik niet pas.
Dat weten beide moeders. Resoluut wordt duidelijkheid geschapen: ‘Sil, zeg even gedag tegen je moeder!´ zegt ze terwijl de meiden elkaar in de armen vliegen.  `Hoe laat kom je haar weer halen?’

Zonder het ‘gekke’ tasje ook maar uit de bus te hebben hoeven halen rij ik weer terug. Opluchting lag in de lijn der verwachting, maar is niet wat ik voel. ‘T is meer een soort alleenzaamheid.

Het is ook nooit goed.

Communion

It is THE event children look forward to most. The biggest party of them all. Dressed like a little captain, or a miniature bride, being spoiled to bits, more presents then you have ever dreamt of, only for you!

But… hell and damnation… your parents don’t believe in any God.

Wait… then a friend does invite you to her communion. The incredible honor! The joy! Now you also can put on your most pretty dress, and you even get a new pantyhose.

The day has arrived, and you also look like a little bride, inverted that is. Wearing all black; dress, tacones… only the peace-signs in your ears are silver. So pretty you are, and oh so happy. Mom does not feel so pretty. She does not have nice dresses, nor does she have such an incredible smile. Should she stay at the party? Is it impolite if she’d just go?

Mom am I, and I do decide to dress up for the occasion. No, no dress, but still. You never know. Festive blouse, matching gran’s silly handbag that she gave the kids to dress up with when they play house, Hair in a tidy bun… glossy lips, and off we go.

I drive even slower then I usually do with our old van, I think we left home too early, stupid Dutch that we will always remain. Rose doesn’t speak a word, the silence is tense… Nerves? Not knowing what to expect? Thankgod we are not the first to arrive, there are many cars already.

Just as I park the van, a bit at the back, the mini bride arrives. My god she’s beautiful, and also her mom looks absolutely radiant. I feel gran’s dress-up-handbag looking silly in my hand, and know I don’t belong. Both mom’s know, instant clarity is created ’Rosa, say goodbye to your mother’ she says as the girls enthousiastically embrace. She directs to me; ‘What time will you pick her up?’

Without having had to make a fool of myself I can drive back home. Relief was to be expected, but is not what I feel. Alonelyness is a word that comes to mind.

Not belonging sucks.